I'm coming home, tell the world I'm coming home..

Hallo iedereen!

Hier dan een van mijn laatste verslagjes. Ondanks dat ik de laatste twee weken niet meer heb rondgereisd heb ik toch nog wel wat beleefd.

Twee weekenden geleden had ik in een keer een heel druk weekend. Op zaterdag besloten Malika en Nalaka (mijn gastmoeder en haar zoon, maar denk dat jullie dat inmiddels wel weten) naar Negombo te gaan en net toen ik wakker was werd ik geroepen, want ze wisten dat ik ook nog wou gaan om wat cadeautjes te kopen. Dus ik snel aankleden en ontbijten want we gingen weg in 10,15 minuten. Uiteindelijk was ik als eerste klaar en heb ik zelfs nog even zitten wachten, maar dat is echt typisch Sri Lankees. 10 minuten worden 20 en als iets 3 km afstand is dat wordt het uiteindelijk het dubbele. Maar goed, daar raak je gewend aan dus toen op een gegeven moment hup met zijn allen de auto in. Ongeveer een uur lopen shoppen, wat hier zo makkelijk en goedkoop is. Toen een paar schoenen gezien en na te hebben getwijfeld heb ik die afgelopen weekend nog gekocht. Anyway, toen ik klaar was waren Nalaka en Malika nog in Negombo dus kon ik weer mooi mee terugrijden. Een geslaagde ochtend en toen ben ik in de middag volleybal gaan spelen met de jongens van het weeshuis. Zij zijn toch meer van de cricket, maar volleybal is belangrijker voor school dus ook dat moet gespeeld worden. Heb toen ook een hele andere kant van de jongens gezien; schreeuwen, boos worden, elkaar in het gezicht spugen. Sommigen hebben soms wel wat problemen met hun emoties in bedwang houden, maar goed ze hebben dan ook al heel wat meegemaakt. En het blijven jongens..:P
Die zondag was ik uitgenodigd voor lunch bij een van de leraressen van de kleuterschool. Hartstikke leuk, maar voor de middag had Malika een tripje georganiseerd naar een tempel en een Budha-beeld met de jongens van het weeshuis, ook voor mij om mee te gaan. Maar we moesten vroeg weg want het was vrij ver weg. Dus ik kon niet al te lang lunchen en bleek dat die lerares haar familie had uitgenodigd om mee te lunchen, maar omdat ik vroeg weg moest zat ik uiteindelijk alleen aan tafel en kwam de familie binnen terwijl ik al aan het eten was. Voelde me zo schuldig!! Maar ze vonden het al leuk genoeg om me te zien en nog even met me te praten na de lunch en ik had wat thee voor de lerares meegebracht. Toen ik het haar gaf pakte ze mijn handen en bleef ze die maar schudden, samen met de grootste lach op haar gezicht. Ze had me al verteld met handgebaren: I like you!! Echt een schat van vrouw. En afgelopen weekend toen ik even langs was gegaan voor thee vertelde ze mij dat ze niet zo snel vrijwilligers uitnodigde en dat ik over het algemeen de taal al heel goed kende, wat ze best knap vond. En wat ik zelf heel grappig vond was toen ze me vertelde dat sommige kinderen op school mij "sudu-nenda" noemen wat "witte tante" betekent.
Maar goed, die zondag dus op een tripje naar de tempel en de jongens leken het wel naar hun zin te hebben, al zal de dierentuin voor hun wel iets interessanter zijn. Maar het was een leerzaam tripje, want bevatte ook wat geschiedenis en om de jongens te laten leren moet het toch wat in een speelse vorm. Toen we bij het Budha-beeld, dit beeld is nog in de bouw en was daarom zo speciaal ook al betekende dat het omringd was door steigers en het was zondag dus niemand aan het werk, kregen we naderhand koekjes van een monnik. Ha, dat kan toch niet iedereen zeggen:P Mij werd alleen gevraagd wanneer ik hier was gekomen en wanneer ik weer wegging, alsof dat alles over mij zei.. Niet alleen de plaatsen zelf, maar ook de autorit was leuk, want de jongens maken dan muziek (ze nemen een drum mee in de auto) en ze zingen. Op de terugweg waren ze daar te moe voor, dus toen maar de radio aan. En wat ik geloof ik nog niet verteld heb is dat ik mijn mp3 een tijdje geleden heb gewassen en dus het al 2 maand zonder westerse muziek moet doen, wat echt killing is. Goed, hoor ik opeens de Vengaboyz met Boom Boom Boom op de radio. Ben nog nooit zo enthousiast geweest voor dit lied, maar het was zo heerlijk om iets anders te horen dan het Bollywood gebeuren. Dus ik meezingen enzo maar Nalaka vond het iets minder leuk en veranderde van zender. Nog wel naar een andere Engelse zender, maar dit waren allemaal liedjes die ik niet kende. Heb ik weer! Ik had overigens ook een splinter opgelopen en toen we laat thuis waren, na het avondeten, kwam een andere zoon met een opwindbare zaklamp en zei met een grijns op zijn gezicht: "Operation!" Toen die operatie nog niet was begonnen kon ik er nog wel om lachen, maar daarna was het toch wel even op de tanden bijten. Maar heb het overleefd!

Afgelopen week is er niet heel veel bijzonders gebeurd. Ik doe gewoon mijn vrijwilligerswerk, druk bezig geweest met foto's maken en nog te genieten van de laatste momenten. Ik vind het vrijwilligerswerk nog steeds ontzettend leuk en Malika vertelde me ook dat ze erg blij was met mijn hulp, ik had veel goeds voor hun gedaan. Dat maakte me toch wel even trots en ik weet zeker dat ik deze plaats, deze familie en deze kinderen nooit zal vergeten. We werden in het begin van de week trouwens door slecht weer getroffen en hebben maar liefst drie avonden en ochtenden goede onweerbuien gehad. Ik vind onweer totaal niet erg, maar er was een avond dat zonder waarschuwing, geen regen, geen andere flitsen of iets dergelijks, er een felle flits kwam en nog geen seconde een hele harde knal. Ik schrok ontzettend, heb werkelijk waar nog nooit zulk onweer meegemaakt. Maar ook dat hebben we overleefd, al kunnen we hier in zulke situaties de computer en tv niet gebruiken.

Afgelopen weekend was niet zo bijzonder, moest nog even naar Negombo voor de laatste cadeautjes en mijn schoenen. Ik heb voor de kleinkinderen hier cadeautjes gekocht en natuurlijk voor een aantal mensen thuis. Ook heb ik nog wat geld over van de donaties van alle mensen thuis voor het weeshuis en ik zal morgen met Nalaka en Malika (of vandaag, Sri Lankese afspraken, dus je weet het nooit) een volleybalnet en een volleybal kopen, want dat hebben ze nog nodig. De rest van het geld geef ik in een envelop en Malika vertelde me dat het hoogstwaarschijnlijk op zal gaan aan kleren of schoolspullen, wat me een goede zaak lijkt, ook al weet ik zeker dat ze waar ze het ook aan besteden, ze het goed zullen besteden. Ik hoop ook dat ik misschien sommigen van jullie met mijn verhalen kan stimuleren om nogmaals of alsnog een donatie te geven aan dit weeshuis. Zodra ik thuis ben kan ik er veel meer over vertellen, dus als iemand geinteresseerd is, let me know!
Zondag kwam er nog een Nederlandse vrijwilliger, een al wat oudere man, langs die hier ook ooit met Projects Abroad is geweest. Hij was hier voor 5 maanden en had de familie zo geholpen en een band opgebouwd dat hij nog steeds in contact is en af en toe op bezoek komt. Ik hoop ook hier eens weer terug te komen, misschien al in 1 of 2 jaar. Het was wel heel fijn om ook wat verhalen van hem te horen en om weer even Nederlands te praten, al ging het moeilijk! Engelse woorden werden er doorheen gemixt en soms kon ik niet eens op een Nederlands woord komen, maar dat zal vast goed komen als ik weer terug ben in Nederland. En dat is snel! Over 3 dagen ben ik als het goed is weer terug in ons koude kikkerlandje. Is het ook koud? Ik mag hopen van niet, ik wil wel een beetje in het lekkere weer blijven (want inmiddels is het weer hier weer beter). Ik ben helaas niet heel erg bruin meer, mijn enige teleurstelling, maar goed; als dat het enige is? Dan maar geen neger:P

Donderdag dus mijn laatste dag en natuurlijk ben ik wat nerveus om in mijn eentje terug te vliegen, maar ik heb ergens een gevoel dat het wel goed komt. Verder ben ik van plan om de jongens te trakteren op taart (wat hier cake met glazuur is) en mijn familie op gewone cake en hun cadeautjes. Wordt vast een goede, toch ook emotionele, dag en ik laat jullie in mijn laatste verslag, wanneer ik thuis ben, nog wel even weten hoe het is geweest.

Veel liefs en misschien tot snel!